Madame Inga

Maandag was mijn eerste dag als “lerares” op Mariah Estee. Vorig jaar heb ik hier in de zomervakantie ook les gegeven. En het schoolhoofd was dolgelukkig toen ze me weer zag. Ze had gebeden tot God dat ik terug zou komen en mijn reis goed zou verlopen. En heeft Hem dan ook bedankt, voor mijn veiligheid en terugkomst. Ik ben de tel kwijt geraakt van het aantal knuffels die ik heb ontvangen. Ook docenten waar ik vorig jaar mee heb samengewerkt waren helemaal blij me weer te zien. Ik geef wederom momenteel les aan de twee en een half jarigen. Wat vooral bestaat uit knuffelen en spelen en de docenten laten zien dat kinderen knuffelen als ze huilen beter werkt dan ze slaan. Plus als ze iets doen wat niet hoort kun je ze volgens mij beter even apart nemen en ze laten zien dat je niet blij bent, dan gewoon maar te slaan. Maar helaas denkt menig docent hier daar anders over. Ook mijn argument over jeugdtrauma’s, en motivatie, en creativiteitloze leerlingen wisten niet te overtuigen.

De kinderen zien er allemaal uit als kleine engeltjes, maar niks is minder waar. Doordat de docenten en ouders de kinderen slaan, denken ze dat het normaal en geaccepteerd gedrag is, slaan die kinderen er op los als je iets doet wat ze niet leuk vinden, of ze simpel weg niet genoeg aandacht geeft. Slaan, schoppen, bijten, allemaal middelen van de kinderen om aandacht te krijgen. Overigens word er ook met speelgoed naar mijn hoofd gegooid, en toen ik 1 dag met maar half opgestoken haar naar school kwam, was aan die rare blonde haartjes trekken ook een geliefde bezigheid. Nu was het gisteren zelfs zo dat er kinderen waren die het normaal vonden om gewoon een hand in mijn shirt te steken en toch even te voelen. Ik ben bovendien in mijn reet gebeten. En als je dat kind dan vervolgens vol ernst aankijkt, begint ie keihard te lachen. Ja hilarisch van die tandafdrukjes in mijn kont. En zoals Wesley dan reageert: Brandend zand en de verloren tand. Ook heb ik oprecht blauwe plekken, van het slaan, op mijn armen. Ook leuk van die kinderen die denken dat als je maar hard genoeg knijpt die moedervlek vast vanzelf weg gaat, niet dus, en auw!!!

Ik vertrek overigens om kwart over zeven naar school. De eerste dag had ik ook echt geen flauw idee toelaat ik opgehaald zou worden, dat bleek kwart over vier te zijn. Nu was dit in mijn ervaring toch wel een hele lange dag, dus ik heb gevraagd om eerder opgehaald te worden, half 3. De volgende dag zit ik weer op school, het is half drie, niemand om me op te halen. Nou ja Ghanezen zijn niet zo punctueel dus het zal nog wel iets van tien minuutjes tot een kwartiertje duren. Het is drie uur, nu is Ben, degene die me op zou halen, toch wel flink te laat, toch Richmond maar eens een berichtje sturen… Richmond reageert niet, en rond kwart over drie begin ik toch geïrriteerd te raken… Ik vraag aan de docenten of Devina en Chelsy, de kinderen van Richmond, al weg zijn. Ja, die zijn al opgehaald. Om half vier komt Ben aan kakken, op zijn ooie dooien, en dan al iets helemaal onhollands, in plaats van zich uitvoerig te verontschuldigen en een verklaring te geven voor het gebrek aan het vermogen om klok te kijken staat hij te glimlachen. Ik kan jullie vertellen dat ik Ben heel duidelijk heb gemaakt dit niet meer te doen.

Dezelfde David die enthousiast was over Amsterdam en me alle beste coffeeshops kon wijzen, heeft hier ondertussen al twee keer wiet zitten roken. Het is toch best grappig om mee te maken, hij is van zichzelf al heel vrolijk, maar na wat wiet zit de sfeer er al helemaal goed in. Gisteren hebben er bovendien drie huisgenoten samen een fles alcohol naar binnen gewerkt, een hele fles, 40%. Die waren ineens ongelooflijk vrolijk, ze bleven maar dansen en schreeuwen, en zingen en lachen. Het was hilarisch om te zien, en Biggie, de bijnaam van David, vond het dan ook wel een tof plan om vanavond allemaal dronken te worden. Ik heb hem toch nog maar een keer verteld dat ik niet drink. Ik ga wel weer rustig uno spelen onder het genot van bananenchips, die eerlijk gezegd beter smaken dan gewone chips.

De potjes uno zijn hier ook altijd heel fanatiek. Meestal speel ik samen met Judith en Esta, haar Ghanese vriend, en nog iemand. Esta is altijd heel erg overtuigd van zijn uno talent, en is groot fan van de kleur geel. Soms heb ik het idee dat ie het spel niet volledig snapt, want hij gebruikt die kaarten waarmee je de kleur kan veranderen altijd voor de kleur geel, ook als hij die kleur zelf niet bezit. Judith en ik werken graag samen op de missie om Esta te laten verliezen. Soms werkt het, soms niet, maar het is altijd wel gezellig.

Over het algemeen kan ik het hartstikke goed vinden met Esta en Ben, maar toen er een discussie volgde over homoseksualiteit kon ik ze wel schieten. Ze zijn er tegen, maar het enige argument wat ze kunnen verzinnen is dat in de bijbel staat dat het niet mag, waar weten ze me niet te vertellen, en dat het in hun land verboden is. Ben heb ik inmiddels al overtuigd, en hij heeft zijn mening bijgesteld naar: voor mij is het geen zonde. Hij wil me echter nog wel meenemen naar de kerk om aan de pastoor te vragen wat hij ervan denkt, ik denk alleen dat dat niet een heel strak plan is, want dat lijd geheid tot een flinke discussie die ik niet opgeef.

Nu zijn ze dus hier allemaal flink gelovig, de meeste Christelijk, al is de man die het huis bewaakt ’s nachts moslim. Op school hebben ze dan ook een andere versie van hoofd-schouders-knie-en-teen, die gaat als volgt:

My head, my shoulders, my knees, my toes
My head, my shoulders, my knees, my toes
My head, my shoulders, my knees, my toes
It all belongs to Jezus
It all belongs to Jezus

Het enige woord wat die kinderen kennen is Jezus, en dit schreeuwen ze dan ook luidkeels mee. het lijkt mij belangrijker dat die kinderen weten waar hun hoofd zit dan de naam Jezus, maar meningen verschillen. Overigens vraag ik me sowieso af hoe die docentenopleiding hier in elkaar zit, want de docent waarmee ik samenwerk wist op een plaatje niet correct aan te wijzen wat de hond en wat de kat was, die kinderen leren dus nu dat een hond een kat is, en een kat een hond, handig.

Ook een duidelijk cultuur verschil, iedereen eet hier met zijn handen. Toen we het ergens over hadden vertelden we, Biggie en ik, Richmond dat als je in Europese restaurants, cafetaria en snackbars niet meegerekend, je de deur uit gebonjourd zou worden als je met je handen zou eten. Hij bleef er maar op hameren dat dat geen geschreven wet was, dat je niet met je handen mocht eten in een restaurant, en dat hij het restaurant aan zou klagen. Je kreeg hem niet bij zinnen. ook nadat meerdere huisgenoten ons verhaal hadden bevestigd en ik ook had vermeld dat het niet ging om wetten, maar om normen en waarden en fatsoen.

Ook de keuken hier is oprecht een andere wereld. Geen afzuigkap!! Dat kan oprecht niet goed zijn voor de gezondheid. Ook gaat het fornuis aan met aanstekers, een fornuis dat zelf afbrand. Bovendien lekt er iets, waardoor de hele vloer constant vol ligt met water. Ik heb ondertussen ook, toen ik onder een koude douche stond, gezien dat er insecten over mijn badkamerhuur klimmen. Heerlijk idee, not. En elke avond als het weer keihard regent, komt het water via de ventilator in de woonkamer naar beneden zetten. Ik mis mijn warme douche. Ik mis mijn zachte bedje, hier heb je in plaats van een matras een raar foam ding, knoert hard. Ik mis het me niet constant zorgen maken over mijn veiligheid in de keuken.

Ook moest ik in het ziekenhuis zijn voor een laatste inenting. Nou als je dat daar ziet, wat een ramp. Het water komt via het plafond naar beneden, en ook hier, net zoals op straat, hebben ze putten in de vloer zitten. Toen ik zei dat als er iets mis zou gaan met mijn gezondheid ik gelijk naar huis zou vliegen in plaats van me hier te laten behandelen was de reactie: “ Ja, maar dit is niet de behandelkamer.” Nou, pardon, ik heb de behandelkamer gezien en je kan mij niet wijsmaken dat die steriel is. Gelukkig hoefde ik me daar geen zorgen om te maken, want het medicijn wat ik nodig had hebben ze überhaupt niet in het ziekenhuis. No worries, het was maar een Rabiës inenting, dus het was geen kwestie van leven of dood.

Ook mis ik toch sowieso wel het gevoel van vrijheid, elke keer als ik naar buiten wil, moet er iemand mee. Het is simpelweg niet echt een strak plan om als obruni, blank persoon, in je eentje op pad te gaan. Je bent dus constant afhankelijk van of een huisgenoot of een Ghanees. Ik heb deze regel compleet geschonden, want ik loop tegenwoordig elke dag alleen naar huis.

Overigens zijn telefoons ook zeer geliefd bij de kids, zodra ik mijn telefoon aanraak staat er een kudde om me heen. Selfies zijn echt het ongelooflijk geliefd en ze willen er dan ook het liefst met zijn allen op. Echter in plaats van te lachen, kijken ze je dan of raar aan, of heel verdwaasd in de camera, voor de eerste vijf minuten.

Ik heb trouwens mijn eerste mijlpaal bereikt: ik ben hier al een week. Woehoee.

En ondertussen ook mijn tweede: eerste doosje malaria pillen leeg. Plus ik zit hier al meer dan twee weken.

Ik had deze blog echt al een week geleden willen plaatsen, maar door vodafone die weigert een iPhone een hotspot te laten creëren had ikgeen toegang tot het internet op mijn laptop. Toen ben ik toch maar weer teruggegaan naar MTN want ik wil jullie toch wel op de hoogte houden van alles wat hier gebeurt.

Ik heb iets bereikt met de kids! Ze snappen nu dat als ik ze boos aankijk en mijn vinger straffend naar ze uitsteek, dat ze moeten stoppen met waar ze mee bezig zijn. Bovendien ben ik al een week niet gebeten! Ook geef ik nu wiskunde lessen aan KG1, dat zijn kindjes van ongeveer 4 of 5 jaar oud. Ik moet ze dus plus en min leren. De eerste les is uitgelopen op een klasconcert. De docent die de klas eigenlijk les geeft was ineens weg en toen zat ik daar met een hele klas koters. Het ging me verrassend goed af en ik heb ze helpen tellen, als ik namelijk tot drie tel moeten ze voor ik bij de drie ben op hun plaats zitten en stil zijn.

Ook heb ik mijn eerste echte trauma opgelopen. Geen flauw idee welke dag het was, maar ik zat rustig in de klas te spelen met wat twee-en-een-half jarigen toen er een docent binnenkwam die ik nog nooit had gezien. Aan haar arm bungelde een krijsend kind. Mijn eerste gedachte was: Fijn, krijsen deze koters niet dan wordt er wel een schreeuwlelijk binnengebracht. Maar al snel kon ik niet meer zo helder denken. De docente pakte een zweep en sloeg het kind vijf keer op de schenen, en hard. Ik denk niet dat ik dat geluid ooit zal vergeten. Het kind begon alleen maar harder te janken en toen ze op stond werd ze nog een keer geslagen, ten teken dat ze moest gaan zitten. Ik wou er zo graag iets van zeggen, maar ik was helemaal verstijfd. Ik voelde de pijn recht door mijn hart gaan. Het ergste vond ik nog dat de docenten deden alsof er niks aan de hand was, alsof het dood normaal was. Misschien is het dat hier ook wel, maar ik kan haar nog steeds horen schreeuwen.

Maar ik wil deze blog niet nog langer maken dan dat ie al is, dus de rest van mijn verhalen zal ik in de volgende blog zetten. Op de volgende hoef je minder lang te wachten dan nu, beloofd.

Oh laatste toevoeging, ik heb sinds zaterdag een kamergenote: Rosie. Rosie komt uit Spanje maar is brits, ze is op haar achtste naar Spanje verhuisd. Ze blijft tot midden januari in Ghana, maar wil eigenlijk graag in een dorpje gaan wonen.

Great Love,

Inga