Obruni

Okay, de laatste echte blog eindigde met de informatie over Rosie, ik weet het het is helling geleden dat ik een blog heb geschreven. Oeps… We hadden meteen een klik en het was altijd gezellig op onze kamer. Ook het feit dat zij ook geen Duits spreekt schepte een band. Nou heb ik niks tegen Duitsers, maar als je met zijn alle buiten zit en ze beginnen Duits te praten is dat soms toch een beetje eenzaam. Ik versta soms wel woorden, maar dan snap je de grap toch niet. Helaas ging Rosie binnen anderhalve week weg, naar een dorpje. De beslissing had overigens niets met mij te maken. Sindsdien heb ik weer mijn eigen kamer en heb ik alle 4 de bedden in gebruik. Zo is er 1 om te slapen, een ander voor mijn kleren, een derde voor souvenirs en de vierde voor toilet spullen en sieraden en dergelijke omdat mijn badkamer bestaat uit een douche en een toilet.

Ik heb zowaar een Ghanese vriend: Allan. Op een zondag ging ik met Odile, Elena en Nora naar het zwembad, na een tijdje baantjes te hebben getrokken vroegen een paar Ghanese jongens ons of we ze konden leren drijven. We hebben het geprobeerd maar helaas. Er zaten wel twee normale jongens bij: Allan en Robby. Ik zeg normaal, omdat de meeste jongens hier gelijk aan je zitten, je de liefde verklaren en zeggen dat ze met je willen trouwen. Zo is er een man op school die elke keer als ie me ziet zegt: My Wife. Uuhm, ik denk dat het tijd word om wakker te worden vriend, want alleen in je dromen ben ik je vrouw. Enfin, bovendien kende Allan en Robby Marilyn Monroe. Dan denk je: wie kent Marilyn Monroe niet? Antwoord: Ghanezen. In mijn agenda zit namelijk een foto van Marilyn, waar docenten op school naar keken. Toen vroeg er een: Wie is dat? Ik moet hem toch hebben aangestaard, want ik was met stomheid geslagen. Ik denk dat iedereen in Europa de naam Marilyn Monroe kent en er een gezicht, of iniedergeval een jurk bij heeft. In Ghana is dat blijkbaar niet het geval. Ook namen als Anne Frank, Elvis Presley, Ellen Degeneres, John Travolta, Coco Chanel, Audrey Hepburn, Jennifer Lawrence, Charles Bukowski, William Shakespeare, Cara Delevigne, Jean D’arc en Marie Antoinette doen geen belletje rinkelen en worden niet herkend. Ook kennen ze geen films als Grease en Dirty Dancing, The Breakfast Club of musicals als the Sound of Music en Les Miserables. ’t Is niet zo dat ze deze nooit hebben gezien, ze hebben er nog nooit van gehoord. Ik stond met een mond vol tanden, eerlijk waar.

Maar Allan en Robby kennen, de meeste dan, gelukkig wel. Bovendien hebben ze ons nog niet ten huwelijk gevraagd, of de liefde verklaard. Dat voelt erg goed als je in een land bent waar een volwassen vent ineens van achteren in je oor fluistert: You are beautiful. Ja, dat is ongelooflijk creepy.

Vooral met Allan kan ik het goed vinden en we zijn al twee keer naar Adum, het centrum van Kumasi zeg maar, geweest. Okay ook omdat er niemand anders mee kon en ik pakketjes op moest halen en geen zin had deze zelf te tillen. Nee daar voel ik me niet schuldig over, ik ben gewoon verstandig delegeer de ongewenste taken. Nou was het wel gezellig met Allan hoor, al is Adum met Nora ook altijd een feest. Zo kwamen we een keer terug en zodra we uit de trotro stapte begon het kei, maar dan ook KEI, hard te regenen. Wij lieten dat de pret niet drukken en zijn zingend door de regen naar huis gelopen. Er kwamen eerst liedjes als umbrella en singing in the rain, maar we gingen over op I kissed a girl. Dit was misschien niet de slimste keus in een lad waar we omringd zijn door mensen die niet verder kunnen denken dan hun eigen interpretatie van de bijbel, en homorechten daarmee niet erkennen. Er zijn al meerdere discussies over dit onderwerp gevoerd.

Ik zou toch willen dat ik jullie hier de straten kon laten zien, echt na een dag iets aan te hebben gehad kun je het wassen want het zit onder het zand. Bovendien breek je je nek over stenen en onverwachte gaten. Het word nog enger als je in een auto zit en op zo’n weg rijd. Eerlijk waar je houd je stevig aan die auto vast, want je word letterlijk alle kanten opgegooid. Ik heb al meerdere malen mijn hoofd gestoten in de schoolbus. Ook het begrip trotro moet je meemaken om het te snappen. Je zit in een soort vervallen bestel busje, met vervallen bankjes erin en er is geen snelheidslimiet. Bij elke meter volt het alsof dat busje uit elkaar dreigt te vallen, en zo ziet heter ook uit. Ineens krijg ik waardering voor de NS en de Nederlandse bussen. Nou zal ik deze woorden waarschijnlijk terug nemen zodra ik terug ben in Nederland.

Nog anderhalve week. Ik blijf het mezelf vertellen. (Ja mijn tripje is verkort, vooral door het gevoel van heimwee, de barre omstandigheden, en een vervolg opleiding.) Elke keer als de stroom weer uit is bijvoorbeeld. Dat gebeurt hier namelijk vaak. Het werkt normaal gesproken, het blijft Ghana dus het is niet 100% in een ritme geregeld, zo: 24 uur stroom, dan 12 uur niet. Bijvoorbeeld: Je hebt vanaf zes uur ’s ochtends al stroom, dan gaat de volgende ochtend om zes uur de stroom uit, en dan rond zes uur die avond weer aan. Dan heb je stroom tot de volgende avond rond zes uur en heb je tot zesuur ’s ochtends geen stroom, etc. Ook elke keer als ik de keuken zie praat ik mezelf moed in. Je zou m moeten zien, altijd staat er vieze vaat en er lopen onder andere gigantische rode mieren en pissebedden rond. Bovendien valt de koelkast zon beetje uit elkaar en is ook de kraan kapot, waardoor hij scheef hangt. Ook heb ik mezelf er gisteren geëlektrocuteerd door simpelweg een stopcontact aan te zetten. Ik voelde de stroom door mijn lijf gieren, eerlijk waar. Ik ben blij dat ik mijn hand weg heb kunnen trekken, want ook al gilde ik, niemand kwam me helpen of ook maar kijken wat er aan de hand was: bedankt hea huisgenoten. Oh de douche is ook een verhaal apart, heb je ooit geprobeerd ontspannen te douchen als het water koud is en er rode mieren over de muur lopen waar je naar toe kijkt? Geloof mij, echt ontspannen is het niet. Ik vertel me zelf nu weer: anderhalve week, anderhalve week. Waarom? Ik hoor zojuist dat er geen stromend water is…

Oh ook apart. Ik had stof gekocht van de naam Angelina, elke stof heeft hier namelijk een eigen naam. Ik dacht weet je ik laat daar een rok van maken zodat ik een originele souvenir heb. Dus ik ging met mijn stof naar de kledingmaakster en zeg: ik wil een rok. Ze heeft me opgemeten, mijn stof genomen en zegt: volgende week. Ze heeft me niet gevraagd wat voor rok ik wil of of die datum mij schikt. typisch Ghana. Ik mag trouwens niet klagen, want hij is hartstikke mooi geworden vind ik, echter het was wel een typische situatie.

Afgelopen weekend was iedereen thuis weg behalve Odile, David en ik. De eerste avond kwam probleem nummer 1: waar de hell is de beveiliger? Mister Al bleek ziek te zijn, zaten we daar: drie Europeanen zonder Ghanees. Gelukkig kwam er een vervanger en hadden we gelijk iemand gebeld van de organisatie van de Duitsers om tot een oplossing te komen. Op dat punt zaten Odile en ik al wel met messen in onze handen en hadden we ons moord plan voor de indringer al bedacht. Je kunt maar beter goed voorbereid zijn zullen we maar zeggen. De rest van het lange weekend. vrijdag vrij want het was farmersday, was rustig. Beetje zitten tekenen en schilderen en een dagje naar Adum geweest.

Om nog even terug te komen op dat zwembad: je kunt de bodem van het zwembad niet zien. Het water is super blauw door het gloor en het is schoon, maar je kunt de bodem niet zien. Verder blijven alle Ghanezen in het relatief, ik zeg relatief omdat ik nog steeds op mijn tenen moet staan daar, ondiepe deel terwijl wij Europeanen naar het diepe en de duikplanken gaan. Nu leren veel Ghanezen dan ook nooit zwemmen.

De kinderen op de school zijn inmiddels aan me gehecht geraakt en als ik aankom op school negen uur ’s ochtends word ik letterlijk aangevallen door kindjes van een jaar of twee drie, die in plaats van braaf hun dansjes te doen zoals de docenten van hun vragen, veel liever mij komen knuffelen of me iniedergeval aanraken. Zo kan het ook zo zijn dat ik in een klas aankom en dat ze allemaal opstaan en beginnen te springen en dansen terwijl ze “Ingie, Ingie, Ingie” roepen. Ik heb de kinderen DoReMi geleerd en t is ongelooflijk schattig, vooral hoe leuk ze het vinden. Oh en Frank is zo’n cutieee, als die lach heeft ie van die hele schattige wangetjes. Laatst voelde een van de leerlingen zich niet lekker dus ik zeg kom maar, die lag half op schoot tegen mijn borst aan, half te slapen. Werd vervolgens de docent boos op m, toen ben ik toch boos terug geworden. Een andere keer was ik even weg en in mijn absentie werd er een jochie keihard geslagen met een stok, dus ik zag m keihard huilen, ik ga naar m toe en ga m knuffelen, word de docent boos op m en zegt: Als je haar blijft knuffelen en blijft huilen dan sla ik nog een keer. Toen heb ik haar toch verteld dat dat niets hoe temet kinderen om gaat, dat die liefde nodig hebben, dat ze achterlijk is en dat is onmenselijk en onjuist is. Ze keek me verbijsterd aan en dat werd nog erger toen ik t kind meenam uit de klas en hem knuffelde tot ie stopte met huilen. Ik deed blijkbaar iets heel bijzonders want allemaal docenten kwamen kijken en maakten zelfs foto’s…

Ook een leuk verhaal: op een gegeven moment lag de docent te slapen, toen heb ik de twee stokken gepakt die ze gebruiken om kinderen te slaan en heb ze doormidden gebroken en weggegooid. Toen de docent wakker werd en dat door had en ik haar vertelde dat ik t had gedaan leek ze vuur te spuwen, als blikken konden doden… Ze probeerde me nog wijs te maken dat die stok word gebruikt om dingen aan te wijzen, met zulke onzin moet je niet bij mij aankomen. Ik heb haar letterlijk gezegd dat dat onzin is, dat ze hem gebruikt om te slaan, dat dat gemeen en onnodig is en ze daarmee alle spontaniteit en eigenheid uit de kinderen slaat en dat ze maar een andere manier moet vinden om ze fatsoen bij te brengen. Toen de docent weg liep kreeg ik een hartelijk applaus van de kindjes. Ik ben daar voor de kindjes, dus dat deed me heel goed. Ik kan je ook vertellen dat ze sindsdien geen stok meer hebben gebruikt en sowieso minder slaan. Nou wil ik niet alle eer nemen maar de docenten waarmee ik samenwerk knuffelen de kinderen ook ineens, ze worden niet meer uitgelachen voor foute antwoorden en de docent maakt plezier met ze. Dat voelt ongelooflijk goed om te zien.

Lang verhaal kort, ik ben nog steeds niet dood en heb op geen enkele manier spijt dat ik ben gekomen, en ben begonnen aan dit avontuur al is Ghana een apart land. Ik verlang stiekem wel naar huis…

Heel veel liefde,
Inga

p.s. Obruni is het woord voor blank persoon in de cultuur taal die ze chi noemen. Dit word geregeld naar je geroepen als je op straat loopt. Data ik wel missen: straatverkopers, eten kopen terwijl je in de trotro zit… En Yam, yam ga ik ook missen…